Afscheid
In de afgelopen weken bleek weer eens hoe moeilijk afscheid nemen is.
Het begon met het overlijden van mijn tante (zus van vader). 95 jaar oud. Natuurlijk een prachtige leeftijd. Toch voelde het ook weer als een stukje gemis van papa. Tante Riek en hij leken erg op elkaar. Nog 1 zus is er over van zijn familie en dan zijn al die prachtige zonen en zussen van vaderskant ten grave gedragen.
Toen kwam onze oudste dochter thuis. Elke keer weer een kadootje. Als een kind van je in het buitenland woont, is dat wel een dingetje. Je wipt niet zo maar bij haar binnen. Zegt niet spontaan: "Schikt het als ik je op haal om samen te lunchen?" Anrike en Luis hebben net een nieuw appartement, dus even een boeket bloemen langsbrengen, het gaat niet. We stuurden een doos met inhoud, waar je lang niet alles in kunt stoppen, want sommige spullen worden er gewoon uitgehaald. Chocola verdwijnt altijd. Belangrijkste is, ze zijn gelukkig, doen allebei prachtige dingen wat het werk betreft, dus mijn man en ik willen niet klagen en tellen onze zegeningen en genieten driedubbel als ze er zijn. Gelukkig woont de jongste dochter met echtgenoot dichtbij, dus ook hier, tellen we onze zegeningen.
Met de dochters weer bij elkaar en de uitstapjes, vlogen de dagen om. Tja, en dan komt het afscheid nemen. Dat is toch echt wel 1 van de beroerdste dingen. Elke keer weer! Nog een laatste kus, nog een knuffel, nog even haar parfum opsnuiven, elkaar aankijken met tranen in de ogen, zwaaien en maar hopen dat ze weer veilig aankomt in Myanmar… Deze keer strandde ze in Bangkok! Had een voedselvergiftiging opgelopen, miste de vlucht naar Yangon, sliep 6 uur op een bedje op het vliegveld en maar rennen naar het toilet. In gedachten zie je haar liggen. Dat zijn de momenten, dat je gewoon bij haar wilt zijn.
En dan overlijdt de zus van je man. We zagen het aankomen, maar afscheid nemen, is altijd moeilijk. Griet woonde al een tijdje in een verpleegtehuis, maar was niet meer zoals ze vroeger was. Dementerend, onrustig, je wenst het niemand toe. Van een fijne, vrolijke, zorgzame meid, naar een andere angstige, bange vrouw. Afgelopen week hebben we haar begraven, naast haar man. Met weemoed denk ik aan hen terug. Wonend op de boerderij, helaas geen kinderen, wel veel dieren. Nora de hond, het veulen Anrike (vernoemd naar onze oudste dochter). Met mijn zwager Roelf over de weilanden lopen, over sloten springen, polsstok mee en natuurlijk kletsnat thuiskomen. Roelf en ik gaven er niets om, wij hadden lol en Griet mopperde zogenaamd, maar haar ogen spraken boekdelen. Zij genoot.
Het verlies moet een plekje krijgen. Voor nu, even afstand van werk en politiek. Vakantie houden, uitrusten en opladen.
Mocht u nog weggaan, dan wens ik u heel veel plezier, rij voorzichtig, doe voorzichtig en kom gezond terug.
Margriet Visser
Raadslid EnschedeAnders